گوشم را فقط کمی تیز کردم، حرف‌ها را قبول دارم، من هم از خودم می‌پرسم: «این کارها جایشان اینجاست؟» فرم و چه‌گونگی اجرا را یکجا می‌شود کنار گذاشت، که هم دم‌دستی بود و هم ضعیف. واقعاً ما جایی ایستاده‌ایم که باید ارائه‌ی هر چیزی را به عنوان هنر تجربه کنیم؟… این‌جا هنری که خلق شده باشد، تولید شده باشد یک جورهایی ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد. یا شاید هم این امکان: که ما نمی‌بینیم و درک نمی‌کنیم …. تعاریف انعطاف‌پذیرند، اما انکارشدنی نیست.
هر دلیلی پشت این نمایش دادن‌ها وآن نمایش ندادن آن‌هایی که کار خوب می‌کنند و مجال ندارند هست، به کنار.
دنبال دلیلی هستم که مرا مجاب کند جمعه‌ی هفته بعد هم باز سراغ گالری‌ها بروم.