گذشته از تکنیک، آن‌چه این مجموعه عکس را متمایز می‌کند ایده‌ی آن است: با حذف سر فیگورها (انگار که سوخته‌اند) هویت‌شان زیر سؤال می‌رود. زمینه‌ی سراسر تاریک اثر–اشاره‌ای به بی‌مکانی و بی‌زمانی پیکره‌های بی‌هویت–وضعیت این پیکرها را به تمام زمان‌ها و مکان‌های ممکن تعمیم می‌دهد و تلنگری است بر تک‌تک مخاطبان که سرنوشت مشابهی را برایشان پیش‌بینی می‌کند. چهره‌های جدا شده از پیکرها که در میان حجمی از آب نمایش داده می‌شوند، از یک سو تفاوت میان فضای ارائه‌ی پیکرها و چهره‌ها را پررنگ می‌سازد و از سوی دیگر انعکاسی است از چهره‌ی مخاطبان که با گذشت زمان، همچون خود پیکرها در دل تاریخ محو خواهند شد. چهره‌هایی که مشخص نیست به کدام پیکر تعلق دارند، گمشدگی هویت فردی پیکرها را در پی گذشت زمان مؤکد می‌سازند. در نهایت آن‌چه عنوان نفتالین را به این مجموعه پیوند می‌دهد به درستی آن جنبه‌ی تاریخی است که در بطن هرکدام نهفته است.
