شاداب دادگر: هنوز هم بعد از سالیان طولانی دیدن هر چرخ‌گوشتی ناخودآگاه و در وهله‌ی نخست مرا به یاد چرخ‌گوشت غول‌پیکر ویدئوی The Wall پینک فلوید می‌اندازد و معلمان و شاگردان عصیانگری که همدیگر را چرخ می‌کردند. اشیا زندگی ما را احاطه کرده‌اند، آن‌قدر که ناچاریم به جذابیت گریزناپذیرشان تن دهیم. ما اسیر این اشیاء اغواگریم، که انگار می‌کند و ما هرروز بیشتر و بیشتر به این خرد شدن و له شدنِ خودخواسته در چرخ‌گوشت‌ها تن می‌دهیم؛ لذتی مازوخیستیک و ادامه‌دار. این لذت ناشی از اشیاء تا جایی پیش می‌رود که با نگاهی رمزآلود و اساطیری–که در این اثر گاوی است پرنده–گویی خودمان هم درحال استحاله به اشیا هستیم. گاو بالدار اما انگار با پرواز باشکوه خود در این آسمان سوررئال و بر فراز فضایی کاملاً شهری–شاید تهران–در حال گریز از این تکرار به‌ظاهر مسحورکننده است. باید از این لذت مازوخیستیک عبور کرد و از ورطه‌ی این شی‌ءشدگی دهشتناک گریخت، اگر گریزی باشد.
