این اثر آرش حنایی گذشته از ارجاع‌اش، در عنوان خود صداقتی را پیش می کشد که حداقل با خود دارد و با بخشی از عنوان نمایشگاهش جفت‌و‌جور است.
«هنرمند سرخوش…» هنرمندی که با قاب کردن خالی‌هایش خود را خالی می‌کند، این خالی بودن را نتیجه‌ی سرخوشی خود می‌داند و با نمایش آن‌ها «تو خالی»هایش را پر می‌کند. نمی‌توانی با این سرخوشی کنار بیایی. خالی‌های خالی‌اش را تنها دالان‌هایی می‌یابی جهت حضور تو به عنوان «بیننده» و نه حتا یک کلمه بیشتر.
این حضور سرخوش هنرمند تو را ناخوش می‌کند، هنرمند، بی‌قیدی خود را به رخ می‌کشد و به تو می‌گوید: تو مخاطب من هستی و هر آن‌چه را که در فضای گالری قرار می‌دهم باید مصرف کنی! و بی‌اختیار مصرف می‌کنی، اما هضم نمی‌شود. حتا با دستگاه گوارشی که گالری‌دارها مونتاژش کرده‌اند.
بیرون می‌آیی، شاید سرخوش از این‌که در این بلاتکلیفی، هنر تکلیف‌اش را با خود روشن کرده است.