باوند بهپور: مقایسه‌ی نوشته‌هایی که منتقدان ایتالیایی بر مجموعه آثار محصص نوشته‌اند با نظر نویسندگان ایرانی زاویه‌های مختلفی را به نمایش می‌گذارد. این نوشته‌های اروپایی قاعدتاً به سفارش و با مشورت محصص نوشته شده‌اند و تا حدودی نظر خود هنرمند را بازتاب می‌دهند. جوزپه سلواجی و انریکو کریسپولتی دو منتقدی که بر دو کتاب محصص مقدمه نوشته‌اند آثار او را «ایرانی» و «خاورمیانه‌ای» قلمداد کرده‌اند در صورتی که از نظر هموطنان‌اش، جهانی بودن و فقدان رگه‌های محلی بارزترین شاخصه‌های آثارش است (دست بالا، تأثیر زادگاهش رشت و همجواری‌اش با دریا را در کارهایش دیده‌اند و نه چیزی «این‌جایی» را در جنبه‌ی شکلی آثار.)
جوزپه سلواجی می‌نویسد: «نخستین‌بار که به آتلیه‌اش در رم وارد شدم … مدام به خود یادآوری می‌کردم که محصص هنرمندی است خاورمیانه‌ای، و در نتیجه باید کلید درستی برای ورود به جهان رازآلودش بیابم. در به رویم بسته ماند (آن‌چه کنجکاوی و اشتیاق‌ام را برمی‌انگیخت، طنین ایدئولوژیک ذات هنرمندانه‌اش بود)؛ اما می‌دانستم که چیزی بیش از فضای خالی، پشت آن در نهفته است… یک شیوه، یک صدا، که هم قویاً ایرانی است و هم (در معنای اخیر و آتی کلمه) اروپایی.» ادامه‌ی مطلب »