باوند بهپور: این اثر از جنبه‌های مختلفی بسیار جسورانه است. نخست از باب موضوع بسیار صریح‌اش. محصص صرفاً سر فیگورها را از کادر بیرون برده تا جنسیت آن‌ها را بپوشاند و جسمیت را مؤکد کند و به قول خودش «حداکثر از حداقل آزادی بیان به دست آید»؛ از این که بگذریم مماشات دیگری نکرده. ضمناً همین چند خط مختصر را به عنوان «اثر» برای چاپ به «دفترهای روزن» (زمستان ۱۳۴۶) سپرده و زیرش هم قید کرده که «به همین اندازه». یعنی این چند خط همه‌چیزشان اهمیت دارد از جمله مقیاس. تأثیر طراحی‌های پیکاسو و ماتیس در کار آشکار است و طرز تلقی آن دوران را بازتاب می‌دهد که نقاش چیره‌دست و «مدرن» را کسی می‌دانستند که حرف‌اش را «با چند خط می‌زند». اما نکته‌ی عجیب دیگر در قیاس با امروز جایگاه طراحی در آن دوران است. در ایران امروز هیچ مجله و کتابی از کسی «طراحی» نمی‌خواهد و چاپ نمی‌کند. چاپ این طرح ساده به مثابه «اثر» به خودی خود احترام گذاشتن است به جایگاه طراح، ولو تابویی را تصویر کرده باشد.
طرح دیگر او را در کتاب روزن با مختصات مشابهی در این‌جا ببینید.