تصویرگری و نقاشی در ایران قرن‌ها در خدمت ادبیات بوده است. شاهنامه به عنوان تکیه‌گاهی برای احیاء فرهنگ ایرانی و حفظ زبان فارسی از گزند تحریف و تغییر، و به دلیل فضای روایی و تصویری‌اش، بیشترین تعداد نسخ مصور را به خود اختصاص داده است.
پویا افشار، هنرمند ایرانی ساکن امریکا، در گالری آن به زبان تصویر از دغدغه‌ها و نگرانی‌هایش از فراموش شدن شاهنامه به عنوان یکی از اسناد تاریخ ایران می‌گوید. روایت او از شاهنامه روایتی است مختلط از عناصری سیال که گذشته را به حال پیوند می‌زند و در عین بهره‌گیری از تصاویر آشنای شخصیت‌های شاهنامه، برخی چهره‌ها را همچون انسان‌های معاصر تصویر کرده و حتا در بسیاری موارد فیگورهای اکسپرسیونیستی فرانسیس بیکن را تداعی می‌کند. او روایت‌های آشنا را در ترکیب بندی‌های ناآشنا و با رنگ‌گذاری‌هایی خام‌دستانه به تصویر می‌کشد. پویا افشار قصد دارد با به تصویر کشیدن قصه‌های شاهنامه، تلنگری به ذهن فراموشکار سرزمینی بزند که ناخشنودی‌هایش به ضعف حافظه‌ی تاریخی مردمان‌اش نسبت داده می‌شود.
