سپهر خلیلی: یونیفرم‌ها، شکل نمادین و رمزگذاری‌شده‌ی لباس‌ها هستند برای طبقه‌بندی افراد یک جامعه، آن‌هم به‌واسطه‌ی کاری که انجام می‌دهند. جامعه، نیروهای انسانی خود را بر اساس همین لباس‌های علامت‌گذاری‌شده دسته‌بندی می‌کند؛ از سوی دیگر، در تمام نظریات مارکسیستی کار همان عنصری است که طبقات اجتماعی را برساخته و شکاف فرد و جامعه را پر می‌کند. بر اساس همین نظریات، آن‌چه به کار گرفته می‌شود بدن فرد است و آن‌چه محو می‌شود چهره‌ی فرد است به عنوان عنصر تمایزگذار حیات برهنه‌ی او. دُرا به خوبی این مسئله را در کار خود نشان می‌دهد. یک یونیفرم سربازی که چهره‌ی غبار‌گرفته‌ای روی آن نقش بسته است. دُرا چهره را از دل کارکرد اجتماعی بیرون می‌کشد و اثر آن را روی خود کار—به عنوان عنصر تمایزگذار لباس و کار—می‌گذارد. در واقع، هنرمند با سوزاندن لباس، تصویری را که در پس این پوشش پنهان می‌ماند احیاء و بازسازی می‌کند. خاکستر تکه‌پارچه‌های سوخته در پایین قاب اثر نشان می‌دهد که چه طور در این‌جا فرآیند بازیافت چهره، نقش کارکرد‌پذیر و اجتماعی لباس یا یونیفرم را مختل می‌کند تا به شکلی ققنوس‌وار پرده‌ای باشد برای نمایش آن‌چه در این مکانیسم طبقه‌بندی پنهان می‌ماند.
