در این عکس و عکس‌های دیگر مجموعه‌ی «بیگانه‌ای در من پرسه می‌زند»، بازتاب دغدغه‌ی همیشگی خودم را حس می‌کنم: مفهوم «هویت». دغدغه‌ی ریما اسلام‌مسلک در این کارها دغدغه‌ای فراگیر است. به نوعی همه–آگاهانه و یا غیر آگاهانه–با آن (و بلکه با خود) درگیر هستیم هرچند با توجه به ایده‌ی جذاب و وسیع هنرمند، به نظرم فضا برای کاری پخته‌تر وجود داشت.
ایده‌ی تکنیکی ادغام دو مدیوم (عکس و ویدئو) آن هم در یک قاب و با توجه به تصاویر تکراری ویدئوها، موجب شد در پایان دیدن نمایشگاه با خود بگویم: «ایده خوب است. تکنیک هم می‌توانست جالب باشد، اما تکراری است. تکرار بد نیست. اما تکرار «خوب» خوب است. با دیدن اولین کار، اسلام‌مسلک هرآن‌چه را می‌توانست بگوید می‌گفت. دیگر نیازی به دیدن مابقی کارها نبود! کارهای بعدی، نه از منظر فرم و نه تکنیک اجرا و نه مفهوم، حرف تازه‌ای برای گفتن نداشتند.