باوند بهپور: در این مجسمه، محصص به طور نامنتظره‌ای زایندگی و مادرانگی را می‌ستاید. استحکام مادر، پناه جثه‌ی کوچک کودک می‌شود و برهنگی، که در قاموس محصص نشانه‌ی ستایش است، رحمی باردار را در کانون نگاه قرار می‌دهد. ردای زن فاخرتر از آن است که چیزی از فقر و درماندگی با خود داشته باشد. این همان محصصی است که فیگور مادر یا ازدواج را در نقاشی‌هایی دیگر به سخره گرفته و مجسمه‌ای هم از سوفی فن اسنبک فیلم «نفرین شدگان» ویسکونتی (نمونه‌ای از مادر تمامیت‌خواه که پسرش به زور با او همبستر می‌شود) می‌سازد. با این حال، این مجسمه، مجسمه‌ی بسیار لطیف است که همچون آثار ظریف محصص، تماس کوچک و ظریفی با پایه پیدا می‌کند. ادامه‌ی مطلب »
