مارسل دوشان روی آخرین نقاشی‌اش یک بطری پاک‌کن را به صورت عمودی نصب کرد. مارسل دوشان دیگر حوصله‌اش از نقاشی سر رفته بود و به همین خاطر هم اسم اثر را گذاشته بود: «تو مرا» که مخفف این بود: «تو حوصله‌ام را سر می‌بری». یکی از ویژگی‌های این کار آخر دوشان این بود که نمی‌شد فهمید باید از کدام طرف نگاهش کنی. اگر از روبرو نگاه می‌کردی، بطری‌پاک‌کن را درست نمی‌دیدی؛ اگر از پهلو نگاه می‌کردی نقاشی را درست نمی‌دیدی! زاویه‌ی درست برای دیدن این نقاشی وجود نداشت. این اثر دایره‌ای مهسا کریمی‌زاده هم که مثل باقی نمایشگاه از فرم‌های دایره‌ای درست شده زاویه‌ی درستی برای دیدنش وجود ندارد. وادارت می‌کند دورش بچرخی و در هر لحظه چیز دیگری را ببینی. با ضخامت کمی که دارد باز مجسمه است نه تابلو و مثل آثار مدرنِ درست و حسابی، تمیز اجرا شده. فقط باید دید آیا این زیبایی مدرنیستی حوصله‌ی مهسا را هم سر می‌برد یا نه.
