بهروز دارش در گرماگرم هایوهوی هنر ایران کار خودش را میکند. به ظرافتهای ظریفی میپردازد که کسی نگرانشان نیست. گرایشهایی مدرنیستی زیاد داریم ولی کسانی که مثل دارش دغدغهاش را داشته باشند کم. مینیمالیسم سفید و روشن دارش از فرط دسترسناپذیر بودن برایمان تروماتیک است.