ساختمان‌ها، این زیبارویان هولناک ساخت بشر، با گونه‌های مختلف معماری، اغلب به شکل توده‌های عمودی در‌هم‌فشرده، نمای شهرهای بزرگ را به تابلویی از تصاویر انتزاعی تبدیل کرده‌اند. مهسا بیگلو در ویدئو خود، گذشته از تابلوی بزرگی که در نگاه نخست از ساختمانی در تهران پیش روی ما قرار می‌دهد، از ورای این قوطی‌های شیشه‌ای، که تداعی‌گر آثار ادوارد هاپر از ورای پنجره‌ها و یا نماهای آلفرد هیچکاک در فیلم پنجره‌ی عقبی است، زندگی‌هایی قاب شده را بی‌هیچ دخل و تصرفی به نمایش می‌گذارد. این تصاویر، گزارش مستندی است از آنچه که در خانه‌های مردم تهران در این مقطع از تاریخ (سال ۱۳۹۲ خورشیدی) می‌گذرد. گویی ساکنان این خانه‌ها در اتاق‌هایی معلق میان آسمان و زمین و به دور از واقعیت‌های زمینی قرنطینه شده‌اند. مردمی که در این قاب‌ها دیده می‌شوند، بیشتر به ماشین‌ها یا ربات‌هایی می‌مانند که در فضای خنثای ساختمان زندگی می‌کنند و آن‌چنان در فضای شخصی خود غرق شده‌اند که گویی حتا حریم خصوصی هم نمی‌خواهند و از این‌که روزمرگی‌هایشان در قاب‌های شیشه‌ای (اگرچه گاهی به صورت سایه‌هایی از پشت پرده) در معرض نمایش باشد، ابایی ندارند و بی‌آن‌که بدانند بازیگر فیلمی هستند … زندگی خصوصی در تهران.
