زرتشت رحیمی: بازخوانی داوود درا از عکس‌های انقلاب ایران ماهیت آن‌ها را نه در محتوا که در شکل تغییر می‌دهد؛ او می‌خواهد ریخت ماندگاری را دستکاری کند و آن را در میان رویدادهای ثبت‌شده می‌جوید. زمان تا چه حد می‌تواند واقعیت را دستکاری کند؟ او عکس‌ها را در روند پوسیدن نهاده و جایی این تصویر پوسیده‌شده را تثبیت کرده است. عکس به عنوان واقع‌نمایانه‌ترین رسانه‌ی ثبت لحظه تا چه حد می‌تواند از واقعیت در برابر زمان پاسداری کند؟ زوال برای موجود زنده اجتناب‌ناپذیر است. عکس‌هایی که هنرمند برای تجربه‌اش انتخاب کرده لحظاتی از شکل‌گیری یا به ثمر نشستن انقلاب‌اند که به عنوان نتیجه‌ی حرکتی اجتماعی می‌توانند طی سال‌ها حتا بر نسل‌هایی که در آن دخیل نبوده‌اند تأثیر بگذارد. اگر چه عکس‌ها ماهیتی مانا دارند و توانایی ثبت و نگهداری‌شان با امکانات دیجیتال برای سالیان متمادی افزایش یافته است، آن‌چه واجد روح زندگی است آن لحظه‌ی ثبت شده‌ی انقلاب است که زمان برایش نقشه‌های نامعلومی کشیده است.
