حسین حسینی: در تعریف از تاریخ به مثابه گذشته‌ی در حال تغییر،کنش سیاسی، زخمی است بر کالبد «اکنون»؛ و «انقلاب» حدی از این کنش در شرایطی که بدنه زخم‌هایش را التیام داده و اثر باقی‌مانده از آن‌ها را فراموش کرده است: لحظه‌ی ایجاد این آگاهی که تغییر وضعیت نیاز به زخم‌های عمیق‌تری دارد، زخم‌هایی که فرصت التیام نمی‌دهند و به استخوان می‌رسند. بدین جهت تغییر وضعیت در راستای بهبودی دارای ما‌به‌ازایی است از تخریب و ویرانی،که تعریف ساختار جدید را در نفی و تقابل با ساختار قبلی امکان‌پذیر می‌کند.
در آثار این مجموعه، فرآیند خلق اثر به گونه‌ای است که تشکیل تصاویر با سوزانده شدن و اکسید شدن تاروپود بستر، ممکن و همزمان شده است که نتیجه‌ی آن، تصویری است سست و همواره در حال فروپاشی و نوری که در پس تصاویر تابانده شده است، پیش از آن‌که به خوانشی ماکروسکوپی از تصاویر بینجامد، ما را متوجه‌ی این خوانش میکروسکوپی می‌کند: تار‌و‌پود‌های سوخته‌ای که تصویر را بر خود حمل می‌کنند.
