سپهر خلیلی: بازخوانی درا از عکس دیوید برنت را می‌توان به منزله‌ی نوعی کیمیاگری دانست، یک کیمیاگری وارونه، کیمیای تبدیل طلا به مس. هنرمند در این مجموعه ماهیت مستندگونه‌ی عکس‌ها را به یک فضای مسی تبدیل می‌کند؛ فضایی که با سوزاندن بوم شکل گرفته، وجه مستند عکس‌ها را به یک وانموده‌ی دستکاری شده تقلیل می‌دهد، وانموده‌ای که مشخصاً با تداعی نوستالژیک توأم شده و شکلی از یادآوری را به خود می‌گیرد. درا واقعیت ثبت‌شده در کار برنت را به فضایی موهوم تبدیل می‌کند؛ واقعیت تاریخی جای خود را به یک واقعیت فرمال می‌دهد، واقعیتی که تنها نمود آن را می‌توان در شکل مونتاژ اثر باز یافت. درا نه واقعیت، بلکه فضا را بازیافت می‌کند، فضای بازیافت‌پذیر، فضایی که با بازیافت‌شدن‌اش همه‌ی آن بار تاریخی خود را به خاطره یا به نحوی به خود اثر اولیه محول می‌کند. کیمیاگری او به اکنون امتداد می‌یابد، اکنونِ این تصاویر همه‌ی برجستگی‌های این عکس‌ها را می‌ساید و بار تاریخی آن‌ها را از بین می‌برد، این‌جاست که می‌توان گفت این بازخوانی، بازخوانی یک نسل سوخته است، فاصله‌ی یک نسل با روزهای انقلاب.
