باوند بهپور: از بهمن محصص این دو خودنگاره را داریم. نقاشی سمت راست، بی‌درنگ خودنگاره‌ی پیکاسو را به یاد می‌آورد؛ هنرمندی که محصص بیش از هر کس به عنوان مصداق عالی و کامل یک نقاش می‌ستود. همچون خودنگاره‌ی پیکاسو، این نقاشی در بازنمایی هنرمندش بسیار بی‌رحم است؛ اما دست‌کم (برخلاف بسیاری از فیگورهای محصص) چشم و گوش و دهان و بینی دارد و شاید به همین خاطر، سر خود را بالا می‌گیرد. این نگاه، آن‌قدر درون‌نگرانه نیست که در آینه زل بزند و برخلاف پیکاسو از نگاه مخاطب پرهیز می‌کند.
