شمیم مستقیمی: من این کار ایمان افسریان را انتخاب می‌کنم. و کارش را به خاطر این دوست دارم که با این‌که به لحاظ تئوریک آدم باسوادی است و به اندازه‌ی کافی هم باهوش هست، ولی خودش را گول نمی‌زند. منظورم را می‌فهمی که … کسی است که می‌تواند خودش را و بقیه را قانع کند که هر مزخرفی اثر هنری است ولی این کار را نمی‌کند. برای من این صداقتش مهم است. این‌که بالاخره آدمی است که یک کنجی برای خودش پیدا کرده (کنج که می‌گویم هم کنج تئوریک است هم کنج فیزیکی است، هم حرفه:هنرمند است) و دارد کار می‌کند. کارش را می‌توانی با قلب‌ات و احساس‌ات درک کنی، لازم نیست کتاب خوانده باشی. لازم نیست شک کنی که در برابر این کار چه واکنشی نشان بدهی تا حمل بر بی‌شعوری‌ات نشود. لازم نیست به هزار چیز دیگر رجوع کنی تا چیزی بفهمی. کارهایش بوی استقرار می‌دهد. تا حالا خیلی هوس نکرده بودم تابلوی نقاشی داشته باشم ولی این را دلم می‌خواست می‌داشتم.
