آثار جدید فرهاد فزونی که رابطه‌ی شعر و تصویر را بررسی می‌کنند باید کاملاً جدی گرفت: این نقشه‌های تهران از چندین و چند بابت دوست‌داشتنی‌اند: نخست این‌که «تابلو» نیستند، اشیائی هستند که شکل ارائه‌شان بسیار دلپذیر است و تعامل‌شان را با تو بیشتر می‌کنند. دیگر این‌که جدیت یک نقشه را به شاعرانگی فضایی که در ایران فاجعه‌بار است پیوند می‌زنند. اینجا را ببینید.
